Harekâtın sona ermesine yakın bir köşe yazarı soruyordu: “Hedefimizi bilen var mı?”
Yerinde bir soruydu doğrusu. Madem ki söz konusu harekât adı çoktan konduğu üzere bir “asimetrik harekât”tır; harekâtın “en gerçekçi hedefi” de -Kara Kuvvetleri Komutanı'nın görevi devraldığı günlerde yaptığı bir konuşmada özellikle belirttiği gibi- “terör olaylarını kabul edilebilir, en düşük seviyelere indirmek”ten ibarettir; o halde bu çerçevede tarif edilmek zorunda olan hedef hakkında yeterince bilgilendirilmiş olmalıydık. Harekâtın kendisine, sınıra yüz kilometre ötedeki Kandil'in ele geçirilmesi gibi abartılı hedefler koyması zaten imkansızdı.
Genelkurmay harekât boyunca her gün bir açıklama yayınlamayı ihmal etmedi. Ancak takdir edersiniz ki bu açıklamalar “hedefimiz nedir” sorusuna cevap teşkil eden nitelikte değildi.
Ortada “bilgi” olmayınca, “hedef”in belirlenmesi büyük ölçüde köşe yazarlarına düşmüştü.
Bu çerçevede yapılan değerlendirmelerin birbirine çok fazla benzediğini de hatırlatalım. İşte size bu değerlendirmelerden iki örnek:
“Kuzey Irak'a yönelik kara operasyonu, Ankara'da oluşturulmakta olan bir büyük paketin, bütüncül bir stratejinin sopa boyutu olabilir mi? “ / “Bu harekat, beklenen psikolojik koşulların yanı sıra hedeflerin yok edilmesinde ve örgütü çözmekte de sonuç alırsa 'siyasi dosya' açılabilir.”
Demek ki, iki örnekle hatırlattığımız bu “hedef tahmini”, asıl olarak, bu harekâtın açılma günü yakın olan “siyasi dosya”ya bir hazırlık olarak yapıldığını ileri sürmekteydi. Yani, “önce sopa” sonra “dosya”, gibi tuhaf bir yol haritası...
“Tuhaf” diyorum, çünkü gerçekten tuhaf öngörülerdi bunlar... Harekât “siyasi dosya”nın açılabilmesi yolunda bir hazırlık olarak niçin algılansındı; söz konusu dosyayı onlarca insanın ölümünden önce açmak (eğer niyet bu ise) çok daha uygun bir seçim değil miydi?
Ayrıca bu öngörüler şu muhtemel gelişmeyi de hiç mi hiç hesaba katmıyordu: Harekât boyunca şehit cenazeleri kalkacak, toplum giderek büyük bir acı ve öfke seline kapılacak, ama aynı toplum harekat sonrasında “dosya açılırken” durup bakacak?
Dikkat ederseniz, harekâtın, “dosyanın açılması” beklentisiyle ilişkisi içinde Kürt cephesini nasıl bir ruh haline sürükleyebileceği konusunu açmıyorum bile.
Bu arada -gazeteciler söz konusu ”strateji” ile meşgulken- devletin ilgili görevlilerinin “hedef”in ne olduğu ve ona ulaşmanın ne kadar zaman alacağına ilişkin bayağı “kapalı” konuştuklarını hatırlatalım.
Genelkurmay Başkanı, “Kısa süre izafi bir kavramdır. Bazen bir gün bazen bir sene olabilir” diyerek aklımıza kötü senaryolar getirirken, Başbakan “Asker hedefe ulaşınca dönecek” diyordu.
Biz bu sorularla meşgulken Genelkurmay, “Kara harekatının sonlandırıldığı”nı açıkladı.
İşte, kıyamet de bu “sonlandırma”dan sonra koptu...
“Hedefi” sorgulanmakta olan harekâta ilişkin gelişmeler gündemi o derece hızla ve güçlü biçimde işgal etti ki, ortada “harekâtın hedefi”yle filan uğraşan kimse bırakmadı.
Şaşırtıcı değil mi? Medyanın cazgırlığı ile başlayan seferin hedefi, önemi, değeri bundan mı ibaret idi?
Eğer öyle ise, sona erdiği günün hemen ertesinde hepten “unutulan” bu sefere çıkmaya değer miydi?
“Yine de değerdi” diyebilirsiniz; sefer boyunca can veren onlarca insanı paranteze almaya gönlünüz elveriyorsa tabii ki...
Demek ki, “hedefi” açık seçik belli olmayan; belli olmadığı için de süratle son gelişmelerle önümüze gelen bir polemiğe malzeme olmaya dönüşebilen, arkasında hakiki olarak sadece ağıtlar bırakan bir seferden söz ediyoruz.
“Tamam ama harekât, CHP ve MHP'nin 'sivilleşme” yönünde adımlar atmasından dolayı bütününde hayırlı olmadı mı?” diyenlerdensiniz, ben sizden değilim.
Genelkurmay'ın beklenmedik biçimde –bu kez– CHP ve MHP'yi hedef almasından keyif alacak değiliz tabii ki. İki parti de tabii ki “demokrasinin vazgeçilmez kurumları”ndandır. Devletin genelkurmayı tarafından azarlanmamalı, hakarete uğramamalıdır. Bugüne kadar -hem de kaç kere- kim bilir kaç parti, dernek, aydın azarlanır ve hakarete uğrarken sesi çıkmamak bir yana ellerini oğuşturmuşlarsa da, (yiğitlik bizde kalsın!) onların hakkını-hukukunu tanımak-korumak da gerekir.
Ama bu “ilkeli duruş”tan, söz konusu partilerin misyonlarının demokrasiye hizmet etmek sonucunu da çıkarmayalım. Karşılaştıkları muameleye verdikleri tepkileri “sivilleşme”ye yönelik adımlar olarak değerlendirmeyelim. Bu çok yanlış olur, çünkü işi “İçeride parça bırakmayın” diye kükremeye ya da “uçaksavar mevzii”, “muhabere ve lojistik tesisi” gibi terimlerin başına “sözde” eki getirilmediği için (olsa gerek) Genelkurmay açıklamasını kınamaya vardıran bu partiler “demokrasinin vazgeçilmez kurumları” olmaktan ziyade, militarizmin kaleleridir.
TBMM Başkanı Köksal Toptan'a (TRT 1'de) sormuşlar: “Çekilme kararını tartışmaktan operasyonun başarıları konuşamadık..” Başkan'ın cevabına bakın: “İşin tadını çıkaramadık.”
Devamında da şu sözler: “Keyfini çıkarmamız lazım gelirken çok gereksiz bir tartışma açtık.”
Başkan'ın şu sözleri de ufuk açıcı: “Parlamenter sistem açısından, Türkiye'yi, siyasi partiler sisteminin Türk Silahlı Kuvvetleri ile ilişkisini değerlendirirken, batı şablonlarında hareket etmemiz mümkün değil. Çünkü, bizde silahlı kuvvetlerin gelenekselleşen bazı yönleri var. Silahlı kuvvetleri bizim halkımız, 'peygamber ocağı' olarak görür...”
“Sivilleşme” yolunda gelişmeler imiş....
TBMM Başkanı da böyle konuşuyorsa, gerisini siz hesap edin...
Zavallı memleket...
Kürşat BUMİN & Yeni Şafak Gazetesi
Paz Mart 09, 2008 11:20 am
